Neem deze tekst niet te serieus. Extreem overdreven.
NS. Een soort van waargebeurd verhaal.
Ongelofelijk. Vervoer mij gewoon naar Utrecht zonder al dat kut gedoe.
Het begint al met jullie kaartjes. Ik koop lekker bij de kruidvat zo'n kaartje om lekker in utrecht cultuur te gaan snuiven, maar blijkbaar is het moeilijk om jullie bedrijf op het rechte pad (het spijt me) te houden zonder de prijzen voor zo'n kaartje gelijk te stellen aan mijn college spaargeld. laat staan los een kaartje bij zo'n machine kopen.
Dus, nadat je 20 bijbaantjes hebt genomen om je het jezelf te kunnen permitteren, krijg je zo'n leuke code.
en in plaats van een QR code te krijgen die hij automatisch activeert als je incheckt, mag je naar de website van de NS toe.
Die is gelukkig wel iets beter dan deze website van mij, maar het scheelt niet veel.
Iedere mogelijke stock foto van mesen in treinen die blij kijken wordt in je gezicht geduwd.
Na eindelijk de goede site te vinden mag je die code invullen en dan krijg je een andere website.
En als je net bent bijgekomen van de website die net gepresenteert is aan je netvlies, krijg je een vergelijkbare in je smoel gedouwd.
Oh kijk naar ons wij hebben 2 kinderen en wij eten alleen voedsel van de natuur, bestellen elke week hello fresh en drinken alleen maar vegan shakes en oh boy wat houden wij van een dagje weg gaan met de trein, haha Chantal grappig zeg, oh nee ik ben op de telefoon met chantal, ik ken haar van boomknuffeldag ik zag haar groente shake en ik dacht meteen van oh mijn gash ik moet met haar praten en sindsdien zitten we aan de telefoon gelijmd haha maar zullen we de foto maken ok is goed wacht even chantal haha lachun!
Maar we weten allemaal dat het toch niet zo is, in de trein doe je gewoon je oortjes in en erger je je dood aan die kut vrouw die niet haar telefoon op stil wil zetten en om de 3 seconden een berichtje krijgt.
Dus, je voert je 800 karakter lange code in, die hoofdlettergevoelig is, en met veel 0's en O's door elkaar heen. Na 3 bakken koffie, en een nachtje doorhalen omdat die kutcode nooit werkt, kun je een datum noteren.
Na eindelijk je ticket te bemachtigen, moet je je e-mail invullen, wat een enorme stress is, want als je dit fout doet, heb je al je geld uitgegeven voor niks.
En, heb je eindelijk dat mailtje, open je het bestandje op je telefoon, klaar om een screenshot te maken,
(deze ticket is alleen uitgeprint geldig)
Kut.zip
En dus start ik mijn printer, de:
SAMSUNG XPRESS COLOR
En heb daar mijn geweldige lol mee. Wat een kutding zeg.
Met mijn printer vol tin, en mijn hand vol brandwonden heb ik hem wel. De befaamde ticket. Wat mij in staat zou brengen mij overal heen te brengen waar ik heen wil. mijn dromen zouden uitkomen. Ik zou een zelfstandige jongen worden met dromen, en ambities, en een hand vol brandwonden want fuck die printer.
Aangezien mijn dorp een kut boerenhol is, mag ik een uur fietsen om in best te komen, om zo de trein te pakken naar eindhoven, en dan naar Utrecht.
Nu zou je zeggen: "Hey Rolf, heeft jullie dorp dan geen busstation?
Ten eerste, het is Alberto, ten tweede, Ja. Ja, wij hebben een busstation.
Maar die klote mensen bij de NS besloten hem NIET. IN. HET. WEEKEND. TE. LATEN. RIJDEN.
NIET. IN. HET. WEEKEND.
Dus, ik mag lekker een uur fietsen. Kom ik aan in best, handen bevroren, kun je je niet inchecken. want er zit een klein kut vouwtje in je blaadje.
In al m'n macht strijk ik het glad, (that's what she said) en kan ik hem nog net laten scannen. Poortjes gaan open, je rent er doorheen, en sprint door het station, want die 5 minuten speling die je had ingepland zijn allemaal op gegaan door frictie te creëren op een ienieminie kutblaadje wat gewoon perfect had gescand als je hem gewoon op je telefoon had gehouden.
En dan ren je de trap af, met de snelheid van het licht. De ziet de trein langzaam wegrijden. Je gaat er voor. Je gaat die extra mijl en je rent je de longen uit je lijf. De deuren gaan dicht. Het James Bond muziekje speelt op de achtergrond. Je krijgt spontaan een brits accent en draagt een 3 delig pak. Je springt op de bovenkant van de trein want de roltrap is overrated. Je slaat met je vuist op de bovenkant van de nooduitgang terwijl de trein ondertussen al aan het versnellen is en hij vliegt open. Je doet een backflip terwijl je naar beneden valt en springt bovenop een crimineel die net een tasje van een vrouw steelde. Je draait naar de camera en maakt een verschrikkelijke one-liner.
Dum Dum DU DU Dum Dum DU DU
DUM DUM DU DU DUM DUM DU DU
"Just in time."
En dan, mag je een zitplek zoeken.
iedereen vindt het normaal je tas een extra plek te gunnen, dus ja. Dan gaat Rolf maar staan.
En bult na bult, alsof het belgië is, sta je dan te voorkomen om te vallen en met je hoofd in een of andere dronken man te landen.
Na 50 ondraagbare minuten, kom je dan aan in Eindhoven, met 4 minuten vertraging, met nog 1 minuut om over te stappen naar de intercity naar utrecht.
Maar Rolf zou Rolf niet zijn als hij niet autistische domme keuzes zou maken, en dus schiet hij snel eventjes de starbucks in om zijn befaamde Chai tea Latte in zijn keelgat te gieten.
En daar gaat Rolf. Sprintend door de studenten, rent hij zijn weg naar de starbucks om zijn vloeibare versnapering op te halen.
Na mijn 20 euro bestelling op de naam "robfuque" te ontvangen, rent hij terug naar de trein. Als een elegante eend springt hij er in alsof het het laatste ding zou zijn wat hij zou doen.
Deze keer vind hij een zitplek, en mijn god wordt dit gewaardeerd. Hij plaatst zijn achterwerk op het blauwe oppervlak wat half bezet werd door de buurman, die een lichte eet-stoornis had, en weg was hij. Voor het leukste uurtje van zijn leven.
Hij pakt zijn laptop om te werken aan een specifieke rant die over het openbaar vervoer gaat. Hm, ik vraag me af welke.
Na 40 minuten te proberen met het wifi netwerk te verbinden, is hij eindelijk verbonden. Toen kon hij lekker 1 minuut op het internet surfen, en toen was zn laptop leeg. Maar huzzah! Wat gaat Rolf nu doen?
Gaat hij:
- Sociaal zijn?
- Muziek luisteren?
- Leren?
- of een boek lezen?
Geen van allen. Hij accepteert zijn levenskeuzes en kijkt door het raam voor 20 minuten terwijl hij wondert of hij wel of niet had moeten opstaan voor die vrouw die er uit zag alsof ze rond de 40 was.
Na dan toch maar te realiseren dat ze waarschijnlijk een plek heeft gevonden, pakt hij zijn chai tea latte. Netjes in een thermoskan want dan denkt Rolf dat hij beter bezig is voor de natuur maar stiekem doet hij het voor de korting die je krijgt.
Langzaam schroeft hij het dopje van de thermoskan af en schenkt hij wat in de kopje dat hij op het tafeltje voor hem heeft gepla--
En natuurlijk nu rijdt de trein over een hobbel waardoor Rolf nu gewoon een levende spons is geworden. Alles was nat, maar Rolf gaf daar op het moment niks om. Het was meer het feit dat die chai tea latte nog 90 graden was.
Maar Rolf kon nu natuurlijk niet opstaan, want dat zou de aandacht trekken. En als er ook maar een ding is wat Rolf niet wil, is dat hij de aandacht gaat trekken nu er een natte vlek op het midden van zijn broek zit.
Met een rood hoofd, maar wat ook een eervolle vermelding is, een rood lichaam (want brandwonden zijn een ding) gooit hij zijn jas over zijn "hoge veluwe", en hoopt er het beste van.
Eenmaal aangekomen in Utrecht, gaat Rolf maar naar de piano, want hij heeft toch een half uur aan vrije tijd, en brandwonden verzorgen is overrated.
En dus, begint hij te tokkelen. Met bevroren vingertjes. Het gaat redelijk. Hij heeft plezier. Mensen gooien zelfs tomaten naar hem, en een hele maaltijdsalade in sommigen instanties.
En na genoeg groenten naar mijn hoofd gesmeten te krijgen om een eigen groentewinkel te starten, komt er een klein jochie aan van ongeveer 5 jaar oud en speelt precies hetzelfde nummer, alleen dan in een andere toonsoort.
Blijkbaar vonden mensen het verschrikkelijk. Iedereen smeet rozen naar zijn hoofd. Eigenlijk best zielig, hij kan er ook niks aan doen dat iemand zo superieur als ik voor hem was. Ik was zelfs zo aardig om een paar tomaten met hem te delen. Maar het publiek vond dat hij dat blijkbaar niet verdiende, want ik kreeg commentaar van een aantal mensen na mijn 3e tomaat.
En langzamerhand ging ik naar mijn bus. Niet voordat ik aangesproken ben door een man over mijn Talent van god.
Na 29 minuten te wachten, (als je deze niet snapt misschien slim om toch even dat hyperlinkje te gebruiken die ik speciaal voor jullie buitenbeentjes heb neergezet die niet het genot hebben mij op snapchat te volgen) Was mijn bus er. In al zijn gloed en glorie. Het was tijd, om Utrecht in te trekken, naar het avontuur en genot wat men de eindbestemming noemt.
In de bus, ingecheckt en al, ga ik zitten op een van de weinige vrije stoelen. Bij ongeveer drie haltes verder stapt er een vrouw in die er uit zag alsof ze rond de 40 jaar oud was.
Toen gingen er alarmbelletjes rinkelen. Wat de fuck doe je in zo'n situatie? Want als je iemands leeftijd onderschat dan krijg je daar weer gezeik over, en als je blijft zitten, dan krijg je een paar boze blikken, maar wat ik het ergst vind, is dat je aan jezelf gaat twijfelen over wat je ojuist hebt gedaan, want was het misschien beter geweest als je gewoon je stoel had opgegeven voor die vrouw want nu staat ze daar. Moet ik nu alsnog mijn stoel opgeven? Of wordt het dan ongemakkelijk om midden in die trein op te staan en die vrouw daar gaat zitten? Wat nou als die vrouw geen nederlands spreekt, ik op sta en ze niks doet? Moet ik dan ook gaan staan of ga ik dan weer zitten? Maar als ik nu ga zitten dan ziet dat er kut ongemakkelijk uit maar als ik opsta, dan zou niemand snappen waarom iemand ineens zou opstaan en gvD GA GEWOON ZITTEN MENS
En dus, ik sta op. Natuurlijk kan ik niks fatsoenlijks uit mijn mond krijgen, dus ik stutter mijn manier door de zin, soort van duidelijk makend dat ze mijn plek mag innemen.
NoeM Je mE NU oUD? DenK Je DaT ik NIET in StAAt bEN om TE StAan? Nou Ik zAL jE EenS LAten ziEN Dat iK geWOON KAN stAAN
Tuurlijk. Tuurlijk. Dit is precies waarom ik niemand vertrouw, ik heb traumas aan dit soort situaties. En ik kan er weer een aan toevoegen. Aan mijn lijst met dingen die me wakker houden als ik wil slapen. De oneindige lijst met ongemakkelijke momenten in mijn leven.
Maar dus, twijfelend aan mijzelf of ik wel het goede heb gedaan, kom ik pijnlijk genoeg aan in het engkhof, na zo'n 50 minuten.
Ik check uit, struikel nog een keer over het afstapje, val met mijn gezicht in een vrouw van rond de 90, en na alle mogelijke reanimatie te hebben toegepast, ben ik op weg, op weg naar mijn eindbestemming.
Maar onthou, het gaat niet allemaal om de bestemming, maar het gaat om de reis.
en dat is precies waarom ik de taxi terug heb genomen.